مدح و مناجات با امام رضا علیه‌السلام
حُسن تو به هر دیده مصـوّر شده باشد جـا دارد اگر مـهـر مـنـوّر شـده بـاشـد عیسی‌نَفَسی جز تو ندیدیم که در طوس نـقـش قـدمـش عـافـیـت‌آور شده بـاشـد هر سو نـگـرد جلـوۀ رخـسار تو بـیـند چــشـم دل اگـر آیـنـه‌بـاور شـده بـاشـد با شهـپـر جـبـریل کـند سـیـر در آفـاق هر دل که در این روضه کبوتر شده باشد اشک از شرف بوسه به پایت، به چه ماند؟ آن قـطرۀ ناچـیـز که گـوهـر شده باشد تا عطر دلاویز تو شیرازۀ گـل‌هاست، یک غنچه محال است که پرپر شده باشد جز این شجر پاک و بهـشتی نـشنـیدیم نخلی که چنین عاطـفه‌گـستر شده باشد لـطـف تو شـود ضـامـن آهـوی دل مـا در طـالـع ما گـر که مـقـدّر شده بـاشد از چشمۀ خورشید خورَد آب در اینجا آن ذرّه که با خـاک، بـرابـر شده بـاشد هرگز نشود تـشنه به صحرای قـیامت هرکس لبش از جام رضا، تر شده باشد همسایۀ دیـوار به دیـوار که دیـده‌ست؟ هم‌صـحـبت دل‌هـای مـکـدّر شده بـاشد پـاداشِ طـوافِ حــرم کـعـبـه دهـنـدش هر سوخـته‌دل، زائر این در شده باشد پـروانۀ معـراج بـهـشت است، نـمازی کـز عـطـر ولای تو معـطـّر شده باشد طبع شفق از فیض ولای تو عجب نیست سیـراب ز سرچـشـمۀ کـوثر شده باشد |